ตัวอย่างกลอนดอกสร้อย

กลอนดอกสร้อย (ดอกพุดศุภโชค)

ดอก เอ๋ย ดอกพุด                                สีขาวบริสุทธิ์ ดุจปุยฝ้าย

               ดอกของเจ้า คงเบ่งบาน และคลี่คลาย                    ที่ส่วนปลาย ยอดอ่อน มีสีเขียว
              ลักษณะ ของต้นไม้ นั้นเป็นพุ่ม                             เขียวชอุ่ม ส่วนใบ นั้นยาวเรียว
              หวังว่าใบ ของเจ้า ไม่แห้งเหี่ยว                            สวยวันเดียว ต้องลา จากฉันไป

                      มาวันนี้ เจ้านั้น เริ่มมีดอก                 เจ้าเริ่มงอก แตกกิ่ง และออกใบ
                     เจ้าต้องย้าย สถานที่ อาศัย                     นำมาไว้ พักพิง อยู่ที่หอ
                     พุดศุภโชค นั้นคือ ชื่อของเจ้า                   ฉันจะเฝ้า เลี้ยงดู และคอยรอ
                    วันที่เจ้า เติบโต ได้ที่พอ                         ดอกพุดหนอ ต้องรอ ถึงสี่เดือน

                                                  

                     มาวันนี้ เป็นวัน ที่สามแล้ว                  ไม่มีแวว ว่าเจ้า จะคลายเคลื่อน
              ตื่นขึ้นมา ด้วยสายตา ที่ลางเลือน                  เปรียบเสมือน เป็นส่วนหนึ่ง ของทุกวัน
              โอ้นภา วันนี้ช่าง งามนัก                           เป็นพัก เหยียดกาย ใจของฉัน
              ฉันต้องตื่น ขึ้นมา เร็วฉับพลัน                     เพราะเป็นวัน ที่สาม ของดอกไม้

                  วันที่สี่ยามราตรีขึ้นมาดู                      ใบยืนคู่ถูกลมพัดปลิวไสว
               เพียงแลเห็นแค่นี้ชื่นฤทัย                            เจ้าดอกไม้คงเติบใหญ่อีกไม่นาน
               พอสักพักก็เดินเข้าไปนอน                           เอื้ออาทรดอกไม้ที่ผลิบาน
               ดอกคงหลุดร่วงไปอีกไม่นาน                        ต้องพบพานดอกใหม่ใจผสาน 


                         เช้าวันนี้ใบเจ้ามีสีเหลือง                เริ่มระเคืองระคายไม่เบิกบาน
                ผกามาศที่เคยสุขสำราญ                          ประหนึ่งปานดอกไม้ไร้เรี่ยวแรง
                มองรอบรอบเห็นหนอนและแมลง                  เหมือนมาแกล้งให้ใบได้อ่อนแรง
               เจ้าหนอนน้อยสีเขียวและสีแดง                    อย่ามาแสร้งกัดต้นไม้มาแทรกแซง

                      ใบสีเหลืองก็ค่อยเริ่มร่วงหล่น               ท้องฟ้าหม่นสุริยนก็สิ้นแสง
                   คงเป็นฤทธิ์ให้เห็นเป็นสำแดง                       มีลมแรงเมฆเคลื่อนเหมือนฝนตก
                   ตื่นเช้ามาเป็นวันที่เจ็ดแล้ว                         ดูเพริศแพร้วเหินฟ้าหมู่วิหค
                   ฟ้าสว่างหวังว่าฝนคงไม่ตก                         โอ้เจ้านกบินลอยกลางนภา
                   ดอกพุดงามยามแรกแย้มดูสวยสด                  ขาวหมดจดชวนชมสมปรารถนา
                   กลิ่นอบอวนชวนชื่นรื่นอุรา                         ดูเพลินตาพาใจให้ชื่นชม

                     มาวันนี้ดอกเจ้าเริ่มโผล่เห็น                      ตกตอนเย็นแลเห็นใจสุขสม
                   ฉันนั่งดูชื่นจิตคิดเชยชม                               อภิรมย์สมใจใคร่ใฝ่ปอง
                   พี่รดน้ำเห็นเจ้าดูเริงรื่น                                เจ้าดอกชื่นฤดีไม่มีหมอง
                   ออกดอกแล้วดีใจดังหมายปอง                        ไม่หมายครองสองใจให้ระทม
                       ดอกไม้งามยามชมดมดอมกลิ่น                    ไม่เคยสิ้นชีวียามตรอมตรม
                  มองดูเจ้าพี่นี้หายขื่นขม                                โอ้สายลมช่วยพัดพาความเศร้าไป
                 ดอกไม้งามกลิ่นไอชวนให้หอม                          แมลงตอมบินรอบเจ้าดอกไม้
                 หากเป็นชายได้ดมคงหลงใหล                          คงรักใคร่อยากได้เป็นเจ้าของ

 
                                  ในวันนี้ที่ฝนนั้นโรยริน               ภุมรินตัวน้อยค่อยค่อยห่าง
                         รอให้ฝนที่ตกนั้นแผ่วบาง                     ยามฟ้าสางจึงมาหาเกสร
                        เจ้าดอกพุดต้นน้อยใบหลุดร่วง                 มีหลายพวง หลายใบ ปลิวไหวนอน
                       หากเปรียบได้คงเหมือนหญิงอรชร              โอ้งามงอนเจ้าช่างงามเหลือเกิน

                         ยิ่งนับวันเจ้ายิ่งจักเติบโต           เจ้ายิ่งโชว์ความงามอย่างเพลิดเพลิน
                        หากใครได้เชยชมก็คงเขิน                 มองผิวเผินด้วยตาคงว่าไม่
                       อยากให้ลองสัมผัสดูด้วยใจ                แล้วจักไซร้แลเห็นเป็นสุขใจ
                       จะได้รู้ความงามแท้ข้างใน                 ดั่งที่ใครก็ต่างอยากใฝ่หา
                            มาวันนี้ดอกไม้พบเจอแสง            ส่องทแยงเข้ามาพาชื่นตา
                      ดอกพุดน้อยช่างสดชื่นชีวา                 เสน่หางดงามเป็นอาจิณ
                      หากชายใดได้แลเฝ้าถวิล                   คงไม่สิ้นคำนึงเฝ้าโบยบิน
                      หากได้หลงก็ปานจะกลืนกิน                ธรณินนี้หรือก็ไม่สน

                         เจ้าผกาถึงคราต้องลาลับ             ฟ้ามืดดับไฟสลัวมัวมืดมน
                        เป็นอีกวันที่ผันเหมือนใจคน                 ที่หมองหม่นขัดสนใจยิ่งนัก
                       ทำงานเหนื่อยก็ยังไม่ได้พัก                  ยังคึกคักกับงานที่มากหนัก
                      พักผ่อนน้อย นอนน้อย ต้องกินผัก            แสนประจักษ์ชีวิตต้องคลาดแคล้ว
                            เช้าวันรุ่งใส่ปุ๋ยและพรวนดิน            ให้เจ้ากินบำรุงจึงพราวแพรว
                     จงเติบโตเป็นไม้ที่เพริศแพร้ว                  เป็นกิ่งแก้ว ลำต้น จงงดงาม
                     พร้อมออกดอกผลิบานให้ทันตาม              อย่าผลีผามเร่งรีบให้พ้นข้าม
                     ต้องออกตามฤดูจึงจะงาม                    ยืนแลตามมองดูให้ชื่นตา

   ดอกพุดน้อยสีขาวพราวสดใส              เก็บมาไหว้เคารพนบบูชา

                      พระคุ้มครองคุณนี้บุญรักษา                      ตกธาราไม่ไหลหากทำดี
                      จงทำคุณเอาไว้ในชาตินี้                         ตายเป็นผีตกนรกไร้สิ้นดี
                      หากเปรียบดอกสีขาวเหมือนนารี                 คงไม่มีที่ติเป็นสิ่งใด
                           สวัสดีวันนี้เป็นอีกวัน                       ยังคงมั่นรักษาเจ้าเอาไว้
                     แม้นอกเหนือสิ่งอื่นมิให้ใกล้                      จะดูแลรักใคร่เจ้าเสมอ
                     จะไม่ให้เหี่ยวแห้งล่วงละเมอ                     จะไม่เผลอทิ้งเจ้าให้ต้องเพ้อ
                     คอยเคียงข้างยามเจ้าต้องพบเจอ                 คนปรนเปรอรับใช้เจ้าทุกอย่าง

   

 

                         เห็นดอกเจ้าผลิดอกจนงอกบาน            ได้พบพานกับเจ้าคอยเคียงข้าง
                  จะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องอ้างว้าง                    จะไม่ห่างหายไปไกลสายตา
                  ถึงแม้ว่าเวลาจะพ้นพา                           อันตัวข้าก็จะไม่ขอลา
                 หากสิ่งใดอยากได้จะสรรหา                       ช่วงเวลาที่มีอยู่ด้วยกัน                       
                        เจ้าดอกพุดวันนี้ดูซึมเศร้า                  เป็นไรเล่าก็คงเหมือนกับฉัน
                  ที่ปัญหาชีวิตแต่ละวัน                            เข้ามาบั่นทอนให้ย่อท้อ
                 เพียงแค่คิดเห็นหน้าแม่และพ่อ                    คนที่รอเหนื่อยกว่าอย่าเพิ่งพอ
                 โอ้ชีวิตแต่ละวันนั้นหนอ                          เพียงแค่ขอให้ผ่านพ้นมันไป

                      อันดอกไม้ ถึงครา ใบร่วงหล่น              สีหมองหม่น สีเหลือง คอยผลัดใบ
                     ดอกของเจ้า เริ่มมี ดอกน้อยใหญ่               ปะปนไป ตามวัน เวลาเปลี่ยน
                     เหมือนกับใจ คนเรา ยังผิดเพี้ยน                คอยหมุนเวียน เรื่อยไป อย่างแนบเนียน
                     อย่ายึดติด กับคน เน้นอ่านเขียน                จงพากเพียร เรียนรู้ เพื่อเลี้ยงชีพ

                    อันชีวิต ก็เหมือน กับดอกไม้                     ที่ผลิใบ ผลิดอก บานออกกลีบ
                 มีบางครั้ง ที่เหมือน แสงประทีป                        ต้องเร่งรีบ เร่งทำ ก่อนจะสาย
                 มีงดงาม ก็ต้อง มีมลาย                               เหมือนดอกไม้ ที่คอย ร่วงสลาย
                ต้องแตกหน่อ ออกดอก เพิ่มขยาย                      มิเสื่อมคลาย ความดี ที่ทำมา
                       ท้องนภา เบิกกว้าง แสนสดใส                    คิดถึงใคร คนไกล ที่จากมา
                คอยพร่ำเพรียก เรียกร้อง คะนึงหา                     ช้ำอุรา ยิ่งนัก เมื่อห่าไกล
                ยามท้อแท้ อยากมี คนเคียงข้าง                        ยามอ้างว้าง อยากมี คนชี้ทาง
                คอยแนะนำ สั่งสอน ให้กระจ่าง                        แสงสว่าง นำทาง อย่างชิดใกล้   

                          โอ้ดอกไม้ วันนี้ บานเบ่งแล้ว               งามเพริศแพร้ว สีขาว พราวสดใส
                    งามทั้งต้น ทั้งดอก งามทั้งใบ                    งามไฉน ก็ไม่สู้ งามที่ใจ
                    ต้นเล็กเล็ก ใบเขียว ปลิวไสว                    กิ่งก้านใบ งามจริง ยิ่งกว่าใคร
                    พาเจ้ามา จากถิ่น ดินแดนไกล                 เอามาไว้ คอยเฝ้า ทะนุถนอม
                        พอมาถึง วันนี้ ดอกพุดร่วง                  แสนช้ำทรวง หมดสิ้น ส่งกลิ่นหอม
                    เคยชื่นชม ดอกเจ้า เฝ้าดมดอม                ต้องจำยอม จำใจ รับความจริง
                   ไม่แม้ลม คอยพัด ให้ไหวอิง                    แสนประวิง ต้นไม้ ของฉันนิ่ง
                   น่าเห็นใจ ที่ต้อง มาพึ่งพิง                      มาแนบอิง อาศัย อยู่กับฉัน

                           มาวันนี้ ดอกพุด เริ่มสดใส                      แตกกิ่งใบ ออกมา เร็วฉับพลัน
                    ไม่เหมือนที่ ผ่านมา เมื่อวานวัน                       ทำให้ฉัน ต้องเศร้า เฝ้าระทม
                    แต่วันนี้ เห็นแล้ว แสนสุขสม                         ปลื้มภิรมย์ ไม่มี ความเศร้าตรม
                   ต่อจากนี้ จะขอ เฝ้าเชยชม                           เริงรื่นรมย์ สมใจ ดังหมายปอง
                         พอรุ่งสาง ฟ้าส่าง ดอกเริ่มเห็น                   เหมือนเฉกเช่น ละคร ที่เฝ้ามอง

                   หวังว่าเจ้า คงไม่ มัวหม่นหมอง                       จะประคอง ตัวไป ในที่สุด
                   เหมือนสวรรค์ เห็นใจ ให้วันหยุด                      ในที่สุด ก็เห็นดอกไม้ผุด
                   จะคอยเฝ้า มิให้ เจ้าชำรุด                            ให้สะดุด หลุดพ้น จากสายตา
      

                             เช้าตื่นขึ้น ลุกมา รดน้ำให้                  อย่าใส่ใจ แลเห็น หมู่ปักษา
                    เรียงกันมา เป็นหมู่ ผ่านหลังคา                     และหวังว่า วันนี้ จะสดใส
                   ลมพัดมา ปลิวฟ่อน อ่อนไสว                       เปรียบกับใจ ฉันนี้ ที่หลงใหล
                   จะศึกษา หารู้ และฝักใฝ่                           อีกไม่ไกล ความฝัน ที่รออยู่
                          พุดศุภโชค ดอกเจ้า ช่างน้อยนิด            กระจ้อยริด  ควรชม อย่างพิศดู
                  กลีบขอดอก เจ้านั้น มีหลายคู่                      งามเชิดชู ยิ่งนัก เมื่อแลเห็น
                  เผื่อจะปลูก เจ้าได้ ช่างยากเย็น                    แสนลำเค็ญ น้ำตา แทบกระเด็น
                  ถึงอย่าไร ฉันคง ไม่ว่างเว้น                        ให้เจ้าเป็น ต้นไม้ ที่สมบูรณ์
        

                        ถึงครานี้ จิตใจ ฉันเศร้าหมอง              ดอกของน้อง เหี่ยวแห้ง มิเกื้อกูล
                 รีบพรวนดิน ใส่ปุ๋ย ให้เพิ่มพูน                     แล้วเพิ่มมูล ของสัตว์ ใส่ลงไป
                 หวังว่าเจ้า คงโต และเติบใหญ่                    ออกดอกใหม่ ให้สวย กว่าใครใคร
                 และจะไม่ ร่วงหล่น เหมือนอีกไซร้               จงออกใบ กิ่งก้าน แตกสาขา
                        เป็นอีกวัน ต้นเจ้า ช่างเหี่ยวเฉา           ช่างหงอยเหงา กว่าเดิม ที่ผ่านมา
                 เจ้าดอกไม้ ที่เคย สดชื่นตา                      เจ้าบุหงา แล้วใย วันนี้เปลี่ยน
                จากดอกไม้ ที่เคย ออกดอกเนียน                กลับผิดเพี้ยน เปลี่ยนไป วกวนเวียน
                ฉันสัญญา จากนี้ จะพากเพียร                  หมั่นรดเปลี่ยน พรวนดิน ให้จงดี
     

              ต้นพุดน้อย ใบเจ้า ไม่หายเหี่ยว        ใบสีเขียว เหี่ยวแห้ง เป็นธุลี
  พี่ทำได้ เพียงพิศ เจ้าคนดี                      แสนอารี เฝ้าคิด วิธีการ
        หาเท่าไหร่ ก็มี วิธีเดียว                         คือต้องเทียว มองข้าม นทีฉาน
     ต้นของเจ้า จึงกลับ มาชื่นบาน                   อีกไม่นาน ตัวฉัน ก็พบพาน
              มาวันนี้ ใบเจ้า ปลิวหลุดร่วง              อย่างหนักหน่วง ฤทัย ที่ร้าวฉาน
   เจ้าคงจาก พี่แล้ว ตลอดกาล                    ทรมาน หัวใจ ใยหมองมัว
        ได้แต่โทษ ความผิด แก่ตนเอง                  พลางรับเพลง ใจเศร้า เนตรสลัวเคลื่อนมาแล้ว วันนี้ ที่พี่กลัว                    ปิดกั้น หัวใจ ไม่ยินยล

                          เช้าวันนี้ นั่งพื้น แลดูเจ้า                   ต้นที่เฉา พองโต อย่างฉงน
                    มีกิ่งน้อย แตกงอก จากลำต้น                  ดีใจจน ยิ้มแย้ม ชมชื่นใจ
                   อนิจจา น้องยา ฟื้นคืนชีพ                      ดวงประทีป ของพี่ ตื่นหลับใหล
                   จากที่เต้น วุบวับ และชื่นใจ                    ชุ่มละไม ดวงใจ ของพี่ยา
                        ต่อจากนี้ กิ่งเจ้า ยาวเหยียดเพิ่ม          พี่จึงเริ่ม ใส่ปุ๋ย เจ้าผกา
                   เหล่าใบเก่า ของเจ้า ผลิลงมา                  เจ้ามาลา เหลือเพียง เหล่ากิ่งก้าน
                   แต่ยังมี กิ่งน้อย ที่งอกใหม่                    พี่วางใจ ที่เจ้า เริ่มเบ่งบาน
                   อดทนรอ อีกหน่อย เจ้ากิ่งก้าน                อีกไม่นาน พี่คง ได้ยินยล

                          ตื่นแต่เช้า ขึ้นมา ฟ้ามืดครึ้ม                ฉันนั่งซึม งัวเงีย นอนเวียนวน
                   ไม่อยากลุก อาบน้ำ ยามเห็นฝน                   ไม่รีบรน เพราะรอ อ. งดคลาส
                   ดอกไม้ นำมา ประดับกาย                        มีมากมาย หลากหลาย ทั่วทุกชาติ
                  วันนี้ตื่น แต่เช้า แล้วเกี้ยวกราด                     ใจจะขาด อารมณ์ ไม่สุนทรีย์
                         เจ้ากิ่งไม้ ก็ตก ลงมาใส่                     ใจจะวาย เห็นเจ้า ดอกไม้พี่
                  โธ่เอ๊ยเจ้า กิ่งไม้ แสนอัปรีย์                         เกือบไม่มี ต้นไม้ ไว้ส่งงาน
                  ดูซินั่น เจ้าแมว จอมขี้เกียจ                         มานั่งเบียด ต้นไม้ มาระราน
                 ฉันคงได้ ตีแก อีกไม่นาน                            สุขสำราญ ไปก่อน เถอะเจ้าแมว

                         วันนี้นั้น ตื่นเช้า เร็วฉับพลัน              ดอกไม้ฉัน ออกดอก เรียงเป็นแถว
                ดึงดูดใจ ใครพบ สบวาวแวว                     ออกดอกแล้ว พุดน้อย หอมเย้ายวน
                กลิ่นหอมฟุ้ง ล่องลอย ตามสายลม                นั่งเชยชม ดอกไม้ สีขาวนวล
                ดอกของเจ้า มีกลิ่น หอมอบอวน                 อยากเชิญชวน เก็บไว้ มาครอบครอง
                       พอมาถึง วันนี้ ดอกไม้ร่วง                 พี่นั่งห่วง ด้วยใจ ที่เศร้าหมอง
                โอ้ดอกไม้ ที่เคย เฝ้าประคอง                     แล้วใยน้อง ทิ้งให้รอ จนเนิ่นนาน
                เปรียบความรัก เหมือนดอกไม้ ไร้วี่แวว          คงหมดแล้ว เรื่องราว ที่เคยหวาน
                จากเมื่อก่อน เคยเป็นคน ที่โปรดปราน           แต่กลับกราน เปลี่ยนใจ ไร้สิ้นดี
 
                   


                         เจ้าดอกพุด กลีบน้อย ช่างอ่อนไหว               ชอกช้ำใจ เหลือเกิน เมินหน้าหนี
                  จะให้รอ อีกนาน ถึงกี่ปี                                 จนกว่าพี่ สิ้นชีวี หรืออย่างไร
                  อีกกี่วัน เนิ่นนาน จักเห็นค่า                             วันข้างหน้า หันมา ไม่เจอใคร
                  ถ้าเธอท้อ ฉันพร้อม ให้ซบไหล่                          จดจำไว้ จะอยู่เคียง ข้างตลอดไป
                         เช้าวันนี้ อากาศดี เมื่อรุ่งสาง                     นภากว้า เบิกตา พาสดใส
                  นั่งพรวนดิน รดน้ำ ให้ดอกไม้                            สุขกายใจ เห็นดอกไม้ จะผลิบาน
                  ยามนี้เป็น ราตรี ของวันใหม่                             เจ้าเติบใหญ่ ชูช่อ สุขสำราญ
                  กลิ่นยวนเย้า ฉันรอ เฝ้าประสาน                         กลีบคลี่บาน ขาวนวล สวยสง่า
                      

                        เจ้าดอกพุด เบ่งบาน อ่อนระทวย             ออกดอกสวย งดงาม ตามคุณค่า
                  โตเต็มที่ เก็บไว้ ไปบูชา                            พระรักษา คุ้มครอง ให้ปลอดภัย
                  เจ้าดอกพุด ผลิล้วน ถ้วนสีขาว                    ทุกยามเช้า เจอเจ้า แสนสดใส
                  พริ้งพราวด้วย กลีบขาว พราวละไม                ปลิวไสว ทุกครา ลมพัดกลาย
                        พุดศุภโชค ดอกเจ้า ช่างน้อยนิด            กระจ้อยริด ดูงาม สะพรั่งพราย
                  อยากเก็บเจ้า เอามา ว้าข้างกาย                  เผื่อจะคลาย ความเศร้า ให้ลืมเลือน
                  พี่ใส่ปุ๋ยพรวนดิน ให้เจ้าแล้ว                       ไม่คลาดแคล้ว พุดน้อง ของผองเพื่อน
                  ตะวันลับ เห็นดวง ดาวเคียงเดือน                 ไม่บิดเบือน รอดู สิบห้าวัน

                       

                           ใบของเจ้า สีเขียวเข้ม                    ฉันนั่งเล็ม ถอนหญ้า รีบเร็วพลัน
                   สิบสามเม็ด หยอดปุ๋ย ลงในนั้น                   เร็วครบครัน เพียงหนึ่งวัน ก็เห็นผล
                  วันต่อไป เป็นอย่างไร ดูเอาเถิด                    คงบรรเจิด เลิศงาม ความยินยล
                  หวังว่าคง ไม่มี สิ่งขัดสน                          มาวียนวน ให้เจ้า ต้องเหี่ยวเฉา
                         มาวันนี้ ใบเจ้า ขยายใหญ่                  ทั้งกิ่งใบ แตกยอด ไม่มัวเมา
                 ดูแข็งแรง เติบโต แล้วออเจ้า                       พี่ไม่เหงา แล้วยัง ชื่นอุรา
                 ดอกของเจ้า ยังตูม ไม่เบ่งบาน                     ใจพี่เร่ง รอเจ้า เหล่าผกา
                 รอดอกเจ้า ผลิบาน ฉ่ำกายา                       ตัวพี่หนา นับวัน และเดือนปี

                              

                              ถึงวันนี้ ใจผ่อง คืนมาหอ                พี่เฝ้ารอ เร่งวัน ให้เดินหน้า

                        อยากกลับไป ซบเจ้า ชื่นอุรา                  คะนึงหา น้องเจ้า ที่เฝ้ารอ
                        ได้แต่คิด หวั่นใจ ใครรดน้ำ                    ในยามค่ำ พี่โทร กลับไปหอ
                        ถามไถ่พอ หมดห่วง ไม่รีรอ                    ไม่นานหนอ ได้ยิน หมดห่วงพลัน
                             พอวันรุ่ง ตื่นมา แค่สะดุ้ง                  ใครบำรุง รักษา ใจพาหวั่น

                       หากดอกไม้ เปรียบเหมือน เป็นตัวฉัน            ขาดสีสัน สดใส ไร้อารมณ์
                      เพียงแค่คน นั้นมี มากหลากหลาย               มิเสื่อมคลาย ใจปอง คงสุขสม
                      เป็นเหมือนคน หากขาด การอบรม               มิสุขสม มาถึง ตามครรลอง

                    


                                วันนี้เป็นวันที่กลับหอ                  ที่เฝ้ารอ มาถึง ใฝ่หมายปอง
                       พี่จักกลับ ไปแต่ง ท่วงทำนอง                   ให้เราสอง ได้ฟัง นั่งด้วยกัน
                       คิดถึงเจ้า พุดน้อย สีขาวผ่อง                   โอ้นวลน้อง ปกป้อง ความสัมพันธ์
                       ให้นึกถึง เวลา ที่เรานั้น                         อยู่ด้วยกัน ฉันเธอ ตลอดไป
                           หากวันนั้น ความรัก ยังหนาแน่น            ไม่มีแม้น กีดขวาง หักห้ามไว้
                      หากยังรัก กันดี ไม่เสื่อมคลาย                   หากมิหมาย กายใจ ให้เป็นสอง
                      ถึงแม้มี อุปสรรค มาขัดขวาง                    ไม่เว้นว่าง ให้เข้า มาครอบครอง
                     หากอยากมี ความรัก ดังใจปอง                  ไม่มีสอง เป็นรอง ต้องใส่ใจ

      
                     

                          มาวันนี้ จะกล่าวถึง เรื่องความรัก           มีอกหัก รักคุด เกิดทุกวัย
                   มีสมหวัง ผิดหวัง ปนกันไป                       แต่อยู่ได้ หากใจ เราแข็งแรง
                   จงเข้มแข็ง ก้าวเดิน สู่จุดหมาย                  หากเป็นชาย ต่อสู้ ต้องกล้าแกร่ง
                  หากเป็นหญิง ต้องยิ้ม ทุกหนแห่ง                  ต้องหัดแบ่ง แยกแยะ ดูให้เป็น                                             เจ้าดอกไม้ ที่พลัน ร่วงสลาย                 ออกดอกราย เรียงร้อย ดูเยือกเย็น

                   ไม่เสียดาย เวลา ที่ลำเค็ญ                       ทุกเช้าเย็น คอยดู อยู่ไม่ห่าง
                   พอเรียนเสร็จ กลับมา คอยสอดส่อง              สีขาวผ่อง ยังอยู่ คู่เคียงข้าง
                   พี่จักคอย ดูแล ทุกหย่อมย่าง                    ไม่เว้นว่าง จะให้ใคร มาทำลาย

   
                      

                            เช้าวันใหม่ ตื่นขึ้น แสนสดใส              แสนสุขใจ ดอกบาน เบ่งพรั่งพราย
                      นั่งมองดู ดอกพุด แสนสุขกาย                  แสนสบาย วันนี้ มีมีเรียน
                      ต้องทำงาน ที่ค้าง ไว้นานเนิ่น                   ต้องเผชิญ กับงาน ต้องอ่านเขียน
                     ต้องฝักใฝ่ ความรู้ ต้องพากเพียร                 มิบิดเบียน ผู้อื่น ให้เคืองใจ
                          ดอกไม้บาน หวานชื่น เริ่มแปรผัน           บานหลายวัน เริ่มหลุด ร่วงลงไป
                     ใบสีเขียว ก็เริ่ม จะผลัดใบ                      เหตุไฉน ใยเจ้า ไม่เริงรื่น
                    ต้องสะอื้น เมื่อเห็น ใบหลุดหล่น                  มีปะปน เดี๋ยวเจ้า ก็ต้องฟื้น
                    พี่รดน้ำ ทั้งเช้า และกลางคืน                     อยากให้ตื่น หวนคืน ฟื้นกลับมา
                                

                            ตะวันขึ้น รุ่งเช้า ท้องฟ้าสาง               เหมือนเป็นลาง ว่าเจ้า ไม่คืนหา
                       โอ้ดอกพุด ต้นน้อย คล้อยอุรา                  ท้องนภา ยังครึ้ม เหมือนรู้ทัน
                       คิดหาทาง วิธี เพื่อแก้ไข                        เจ้าดอกมี ที่เหี่ยว ให้เร็วพลัน
                       ได้วิธี แก้ไข ครบทุกอัน                        ไม่รอวัน ใส่ปุ๋ย พรวนดินให้
                            ในวันคืน ท้องฟ้า ที่ไร้ดาว                 ส่องสกาว ทอแสง ทุกแห่งไป

                       พี่เฝ้ารอ แสงอ่อน ที่แสดง                      ให้น้องแน่ง ได้ดูดดมอากาศ
                       แต่ฟ้าครึ้ม สีเข้ม ไม่เลือนหาย                  หมดประกาย ไร้แสง ที่หมายมาด
                       อุราพี่ หวั่นเกรง อย่างประหลาด                วิตกวาด ว่าราก เจ้าจะเน่า
                      


                                พอรุ่งสาง นภา แลสว่าง            สายฝนพลาง ยุติ คืนหวนเก่า
                       แสงอรุณ ทอมา พอทุเลา                    ให้น้องเจ้า สังเคราะห์ แสงแดดพลัน
                      ในวันวาน เจ้านั้น ดูหมองหม่น                ดูเศร้าจน ตกใจ พี่ไหวหวั่น
                     เกรงว่าเจ้า คลายน้ำ ออกมิทัน                ปัจจุบัน เจ้านั้น สุดหัวใจ
                            จากกิ่งเล็ก บางเบียด ตามช่วงวัย       ลำต้นใหญ่ แข็งแกร่ง ตามฝันใฝ่
                      พี่ฉีกยิ้ม ให้เจ้า จากดวงใจ                   น้องเติบใหญ่ ใจพี่ ช่างเปรมปรีดิ์
                      แค่แรกแย้ม เตรียมบาน ออกเต็มที่            ใจของพี่ ชื่นชม เป็นสุขี
                     อยากให้เจ้า อยู่ด้วย ม้วยชีวี                   ธรณี พี่นี้ จะสิ้นไป
                      

                                มาวันนี้ เริ่มงอก เป็นสองฝั่ง                สมใจดั่ง ฤทัย ที่ฝันใฝ่
                          จะดูแล รักษา ด้วยกายใจ                      จะไม่ให้ ใครมา รังแกเจ้า
                          จงเติบใหญ่ เบ่งบาน ให้เต็มที่                   อย่าให้มี อุปสรรค จะคอยเฝ้า
                          จะคอยดู ไม่ให้ ใครรบเร้า                      อยากให้เจ้า เติบใหญ่ ได้รับแสง                                       ถึงวันนี้ ดอกเจ้า ใหญ่เพียงนิด                จะใกล้ชิดแนบเนื้อจนแข็งแรง

                          จะรักใคร่ อย่างนี้ ไม่เปลี่ยนแปลง              จะแสดง ให้เจ้า ได้รู้เห็น
                          ว่าพี่นี้ รักเจ้า สักเพียงไหน                     มิลาไป ไกลห่าง จากเนื้อเย็น
                          จะเฝ้าคอย ดูแล ผ่องเพียงเพ็ญ                ทุกเช้าเย็น เฉกเช่น เป็นไฉน
                               

                             จากวันนั้น ถึงครา มาวันนี้                 น้องของพี่ อยู่ดี และปลอดภัย
                     ตัวพี่นี้ สุขกาย และสุขใจ                         เจ้าเติบใหญ่ ขึ้นมา ได้สมบูรณ์
                     ดอกขาวสวย ใบเขียว และเรียวยาว               สว่างพราว เพิ่มขึ้น ทวีคูณ
                     อีกทั้งต้อง ช่วยเหลือ และเกื้อกูล                  คอยเพิ่มพูน ให้ซึ่ง กันและกัน
                          เวลานี้ ต้นไม้ เจ้าดอกพุด                   ดอกบานผุด ละมุน กลอยใจฉัน
                     นับวันเจ้า เบ่งบาน เร็วฉับพลัน                   โอ้สวรรค์ ผันใจ เป็นราตรี
                     ถึงแม้ว่า จะต้อง อยู่เป็นทุกข์                     ก็ต้องสุข ไม่ทุกข์ โศกเศร้านี้
                     วันเวลา ผ่านไป นานนที                         ต้นพุดนี้ ก็ยัง จะคอยเตือน
                                                                                                                                                           


                          ตอนเช้า เวลานี้ ดอกพุด              ยังบานผุด อยู่สุข มิลืมเลือน
                      เราคงต้อง ดูแล อย่าคลาดเคลื่อน              มิแฉเฉือน แปรผัน อย่าละเลย
                      ต้นพุด ต้อนี้ยัง สวยสดชื่น                     เราต้องตื่น มารด น้ำตามเคย
                      ถึงแม้เจ้า มีดอก ให้ชมเชย                    ไม่ละเลย ปล่อยปละ ทะนุถนอม
                            เวลาผ่าน ดอกพุด หนอดอกพุด          ออกดอกสุด สะดุด ชวนดมดอม
                     ต้นเล็กเล็ก ของเจ้า ส่งกลิ่นหอม                สวยละออง ก้านน้อย น่าเอ็นดู
                     ดอกสีขาว เก็บไว้ ไปบูชา                       ขอขมา ทุกสิ่ง คอยเชิดชู
                     พระรักษา คุ้มครอง อยู่เคียงคู่                   ที่เคยอยู่ จากไกล หรือไปมา

                                                         


                           ตื่นเช้ามา รุ่งสาง ของวันนี้                 ตื่นมาพี่ รีบรด น้ำเจ้าผกา
                     ให้เจ้าเย็น ชุ่มชื่น ทุกเวลา                      โอ้บุหงา ราตรี นี้อีกยาวไกล
                     ให้เจ้าสวย ออกดอก ให้ทันวัน                  เพราะพี่นั้น ต้องส่ง เร่งเร็วไว
                     แม้วัน เวลา จะผ่านพ้นไป                      แต่เยื่อใย ของพี่ ยังมีให้
                          จะกล่าวถึง เรื่องราว ของความรัก          แรกคึกคัก มั่นคง สัญญาใจ
                    จริงหรือไม่ คำว่า ตลอดไป                      เพราะเหตุใด ใยฉัน รู้สึกเฉย
                    แรกแรกหวาน พอนาน เริ่มจืดจาง               เริ่มแผ่วบาง ไม่สน เหมือนอย่างเคย
                    พอวันนี้ ได้เห็น เป็นเฉลย                       ความรักเอย สำหรับฉัน ช่างหอมหวาน

                         

                         พอได้เจอ ได้ลอง เห็นกับตัว              แรกหวั่นกลัว ความรัก ที่พบพาน

                       เมื่อยิ่งเริ่ม รู้จัก เวลาผ่าน                        ล่วงเนิ่นนาน นับว่า ฉันโชคดี
                       รู้สึกดี เมื่อมี เธออยู่ใกล้                         อบอุ่นใจ ทุกครั้ง เธอคนนี้
                       อยากขอบคุณ จากใจ เท่าที่มี                    โอ้คนดี ขอบคุณ ที่เคียงข้าง                                         นั่งพิศดู ดอกไม้ เหม่อลอยคิด                    โอ้ชีวิต นี้หนอ มีส้นบาง

                       คอยปิดกั้น เอาไว้ อยู่ตรงกลาง                   อยู่ระหว่าง ความดี และความชั่ว
                       เปรียบเสมือน ดอกไม้ ที่ร่วงโรย                  ลมพัดโชย ไปทั่ว พาหม่นหมอง
                       เมื่อยังมี ชีวิต อย่าหวั่นกลัว                      อย่าทำชั่ว เพราะกรรม นั้นมีจริง

                                               

                             เจ้าดอกไม้ เติบใหญ่ ออกสี่ทิศ          นั่งเพลินพิศ แลดู ใบไหวติง
                       รู้สึกดี ที่มี เจ้าแนบอิง                        จิตใจนิ่ง เฝ้าดู อย่างจดจ่อ
                       โอ้เจ้าช่อ มาลา ของข้านี้                     ดูแล้วมี พลัง การคอยรอ
                       ให้เติบโต เต็มที่ กว่านี้หนอ                    ให้สู้ต่อ แต่งกลอน ถึงวันส่ง
                             ตื่นเช้ามา ใส่ปุ๋ย และพรวนดิน           ให้เจ้ากิน ช้าช้า อย่าพะวง
                       อยู่จนถึง เป้าหมาย ใจประสงค์                อย่ามึนงง กับสิ่ง อื่นอื่นใด
                       ที่เพิ่มเติม ให้เจ้า กากมะพร้าว                 ติดรอยร้าว ที่ขาด ได้เติบใหญ่
                       โอ้สวรรค์ ชั้นฟ้า โปรดเห็นใจ                  โปรดรักใคร่ เมตตา เจ้าพุดน้อย

                                                    

                           เจ้าดอกไม้ สีขาว บานสะพรั่ง              ดูเปล่งปลั่ง ผลิดอกบานเรียงร้อย
                      แม้ไร้ซึ่ง แสงสว่าง มิถดถอย                   แต่อย่างน้อย ยังมี แสงถัดไป
                      เจ้าดอกพุด ต้นน้อย มิหวั่นไหว                 ไม่หวั่นไหว เพียงรอ ขอเห็นใจ
                      รอเพียงแสง สุริยัน ส่องมาใหม่                 ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ มีให้สู้ เหตุไฉน
                          วันนี้ ใบร่วงหล่น                            เคยได้ยล ดอกไม้ สีขาวคู่

                      ผลิดอกแล้ว ร่วงชราฟู                          เพียงแลดู หดหู่ ใจยิ่งนัก
                      ไม่เป็นไร ออเจ้า แค่ผลัดเปลี่ยน                 แค่หมุนเวียน ใบใหม่ มาทายทัก   
.                     ดอกก็เหี่ยว ร่วงหล่น ต่อพระพักตร์              โอ้ที่รัก ไม่เป็นไร เริ่มต้นใหม่

                                                 

                           ออกดอกใหม่ วันนี้ เป็นดอกคู่              คอยเฝ้าดู เหมือนชาย หญิงอิงใจ
                    ได้ร่วมเรียง เคียงคู่ อยู่ชิดใกล้                    ทุกสิ่งไซร้ ในโลก ช่างอิจฉา
                    เห็นแล้วพี่ ก็คิดถึง ซึ่งคนรัก                      ในดวงพักตร์ ที่ล่องลอย ในจันทรา
                    ฝากเมฆฝน ล่องลอย ในนภา                     นำรักข้า ฝากไป ให้เขาที
                          ดอกพุดน้อย ต้นนี้ จะมอดม้วย             หากฝนช่วย รดพรำ ในวันนี้
                     ให้กายา ไหลเย็น ผ่านนที                      ชุบชีวี แม่ผกา ขึ้นมาใหม่
                     จากที่เคย สดชื่น ทุกครั้งครา                   ให้ผกา กลับมา ชื่นสดใส
                     ออกเป็นดอก เป็นพุ่ม แสนสุขใจ                เจ้ามาลัย ยิ้มรับ ผลัดเปลี่ยนวัน
                                                  

                            ฟ้าสีคราม งามตา ช่างสุขสม                  โอ้ระทม คิดถึงเธอ ทุกวันพลัน
                      ไม่ได้คุย เจอหน้า มาหลายวัน                      โอ้ดวงจันทร์ ใจข้า คิดถึงเจ้า
                      เสียงเรไร คิดถึงบ้าน ใจจะขาด                     โธ่นักปราชญ์ อดสู้ ไม่ให้เศร้า
                      เจ้ามาลา ได้ดมดื่ม สายธารเป็น                     แสนบากเย็น กว่าจะเป็นดอกให้เรา
                            ผีเสื้อน้อย ลอยละลิ่ว ปลิวไสว                จับกิ่งใบ พุดน้อย ไม่เหี่ยวเฉา

                      อีกแสงแดด สายลม คอยบรรเทา                    ดอกไม้เรา ชุ่มชื่น รื่นอุรา
                      สายละออง น้ำฝน หลากหลั่งไหล                    ดวงฤทัย ชื่นจิต ให้มาลา
                      มีเม็ดฝน หลั่งไหล ชื่นอุรา                           ดวงมาลา เบ่งบาน สำราญใจ


    
                                                  



                             สุริโย สาดส่อง แสงสีนวล                 พี่คร่ำครวญ ถึงเจ้า ไม่ไปไหน
                       โอ้ดอกพุด พี่รกเจ้า ดั่งดวงใจ                   ต้องอาลัย เมื่อจากเจ้า ตรมอุรา
                       เช้าวันใหม่ จิตใจ ก็สดชื่น                      ฟ้าระรื่น ยามเช้า ชมเวหา
                       สีขาวนวล มองยามเย็น แสนงามตา             สุริยา ส่องแสง ทแยงตา
                           ด้วยภาพลักษณ์ ภายนอก แสนชื่นใจ        มีสีเขียว สดใส และงามตา
                        ใคร่หวังวาด ให้ลม คอยเพรียกหา              ให้ผกา ดอกน้อย กลอยใจเรา
                        ดอกพุดเปรียบ เหมือนกับ ความรัก             แสนปรัก เธอหักใจ ให้ฉันเหงา
                        ความตั้งใจ ฉันเฝ้า ดูยามเศร้า                 เหลือเพียงเงา เธอทิ้ง ให้เดียวดาย


 
                                          

                       เจ้าดอกพุด ขานรับ แสงตะวัน                    ไม้นาพันธุ์ สรรสร้าง มีหลากหลาย
                 กลีบดอกบาง ต้องน้ำค้าง หยดพรั่งพราย               ภมรหมาย เกสร ซ่อนกายา
                 ดอกพุดน้อย เปรียบเหมือน เป็นผู้หญิง                 มีความจริง ความสวย ซ่อนไว้หา
                 มองแลดู ยิ่งสวย เหมือนกานดา                      ผองผกา เจ้างดงาม พรางชมเชย

                         ฝูงแมลง บินว่อน ในกอหญ้า                  ดอกพุดเจ้า ดูสง่า และผ่าเผย

                ทำให้ฝูง แมลง อยากชมเชย                           ดอกพุดเอ๋ย อย่าใจดำ ให้ช้ำทรวง
                คอยรดน้ำ พรวนดิน ให้เจ้าชื่น                         สายลมปลิว ระรื่น เหมือนแดนสรวง
                ให้ดอกพุด เจริญสุข กว่าทั้งปวง                       พี่นี้หวง รักเจ้า ตัวน้องยา



                                   


                      โอ้เจ้าช่อ มาลี อันแสนสวย                 หากเจ้าม้วย ชีพมรณ์ อาวรณ์หา
                     พี่นี้คง รำพัน เศร้าโศกา                         ขอให้เจ้าคู่ ชีวิต ตลอดไป
                     แลมองดู ผกา แสนชื่นจิต                       มีพลัง แรงจิต ให้ยิ้มใส
                     ท้องนที ไหลเย็น แสนชื่นใจ                     โอ้ดวงใจ ผองมาลัย เริ่มเติบใหญ่
                          ยามวิกาล สายฝน หรั่งโรยริน              หอมไอดิน พื้นฟ้าไสว
                     สายธารา ไหลเย็น ให้ฉ่ำใจ                     ดวงมาลา งามอำไพไรโรยริน
                     ธาราใส ไหลลง จากฟากฟ้า                    มวลนภา คร่ำครวญ หวนถวิล                                        ปล่อยหยดน้ำ ไหลหยด ลงแผ่นดิน              ให้ดอกพุด ยลยิน สุขสำราญ 
                                                    

                      เจ้ามาลา เติบใหญ่ ใจชุ่มฉ่ำ                เจ้าอิ่มหนำ น้ำที่รด จากเวหาญ

                   ช่วยให้เจ้า ผลิดอก ออกดวงมาน                 ขอให้เจ้า สำราญ เบิกบานใจ
                   ท้องนภา แจ่มใส ให้ความสุข                     หมู่นกกา ไร้ทุกข์ แสนสดใส
                   เปรียบดั่งเช่น พุดน้อย ที่ผลิใบ                   สร้างความสุข มอบให้ แก่ตัวเรา
                        แสงสีทอง สาดส่อง ให้สว่าง                หยาดน้ำค้าง หยดลง ไม่เหี่ยวเฉา

                  คอยเติมเต็ม ให้เจ้า ได้ทุเลา                      คอยบรรเทา ความทุกข์ ให้หายไป
                  หยดน้ำฝน หยาดลง หลังคาบ้าน                  ช่างสำราญ จริงแท้ ไม่แก้ไข

                  ดอกพุดน้อย เจ้าคง จะสุขใจ                     เพราะน้ำฝน ประโลมให้ ดูงามตา    
                                                   

                             

                    เสียงนกกา ร้องส่ง จนสุดเสียง               เป็นสำเนียง ยามเช้า ที่ฝันหา
                  บอกผู้คน ให้ชื่น ตื่นตามา                          คอยรดน้ำ ใส่ปุ๋ยยา และพรวนดิน
                 ตื่นเช้ามา เจ้าภมร มาดอมดม                       เสียงแรงลม ลั่นทั่ว ท้องแผ่นดิน
                 สายธารา ไหลลง สู่อาจิณ                          ให้โฉฉิน งามเงา ดั่งเทวา
                       เสียงเรไร ดังแว่วส่อสำเนียง                   เป็นลำเลียง ให้เรา ชำเลืองหา
                 เจ้ามาลี ขาดน้ำ ขาดปุ๋ยยา                         ดวงมาลา เหี่ยวเฉา น่าเศร้าใจ
                 น้ำค้างพรม ลมเอื่อย เฉื่อยยามเช้า                  แลมองเฝ้า เจ้ามาลา สว่างไสว           
                 หากกลีบบาน อุ้มเกสร อยู่ข้างใน                    สีสวยใส เย้ายวน ชวนงามตา

                                                   

                           ยามค่ำคืน เงียบเหงา น่าเศร้าจิต           ด้วยความคิด คร่ำครวญ ชวนคิดหา
                   ยิ่งดึกดื่น ภาพเจ้า ลอยเข้ามา                     คะนึงหา ด้วยความรัก และอาลัย
                   ไม่มีแล้ว เคียงคู่ เป็นเนืองนิตย์                     เพียงความคิด ไม่เหลือ แล้วเยื่อใย
                   คงเหลือเพียง แค่เรา เจ้าดอกไม้                   สุดอาลัย ยิ่งนัก หักห้ามใจ
                          มาวันนี้ แดดร้อน ไม่มีร่ม                   ผกาเจ้า ขื่นขม ลงใช่ไหม

                   แล้วตัวข้า ควรจะ ทำเยี่ยงไร                      ให้เจ้างาม บานไสว เช่นทุกครา
                   ดอกหนึ่งเริ่ม เหี่ยวเฉา แสนพิสุทธิ์                 ช่อเพียงผุด ฉายให้ เฉาหนา
                   เพียงแลเห็น ก็เศร้า ในอุรา                        พวงมาลา เหมือนงาม ยามชมเชย

                                       

                           ยังโชคดี ที่ดอกหนึ่ง ขึ้นมาแทน            ไม่คลอนแคลน แต่กลับ อยากปัดเฉย
                  ดวงภมรเอ๋ย ให้เจ้า ได้รำเพย                      ไฉนเลย เจ้าจึง แกร่งเหมือนชาย
                  เจ้าจึงชู ดอกได้ อย่างสบาย                       ไม่มีผู้ใด หมายมา จนใจ                                           อันนารี งามตรงไหน ใส่ออกดอก                  งามภายนอก ก็มีส่วน ชวนหลงใหล

                  แต่งามจิต ติดสนิท ติดตรงไว้                    ความงามไซร้ ล้ำค่า เหล่านารี
                  คุณค่านั้น ช่างใหญ่ ไร้ราคี                       เป็นดอกไม้ ยามเช้านี้ นิรันดร

                                        

                       ทุกทุกวัน ฉันนี้ มองดอกไม้                เห็นผีเสื้อ บินไซร้ กลิ่นเกสร
                      เจ้าแสนสวย โผบิน แล้วจากจร                 ดวงอาภรณ์ ออกจับไว้ อยู่ใกล้พี่
                      ทำประดุจ นารี ไม่มีค่า                         บินผ่านมา เชยชม แล้วบินหนี
                      เจ้าดอกพุด ก็เริ่ม ทำหน้าที่                     ให้ดูดดื่ม ชิมฟรี แล้วหนีลา
                          โอ้สายัน ตะวัน จะยอแสง                  อีกแดดแรง แผดเผา เจ้าบุหงา
                      ให้หน้าที่ เหี่ยวแห้ง คอตกกายา                 ฝากสายลม ช่วยพัดพา ฝนมาที
                      ให้เจ้าตื่น หายเศร้า ไม่เหงาซึ้ง                  หากฝนช่วย รดพรำ ในวันนี้
                      ให้กายา ไหลเย็น ผ่านนที                       ชุบชีวี แม่ผกา ขึ้นมาใหม่
                   

                           ดวงภมร ดอมดม เจ้าบุหงา                วาสนา เรานี้ ช่างห่างไกล
                   บุญที่ทำ ส่งผล พบพานให้                        จำจากใจ ให้เจ้า ไม่หวนคืน
                   รุ่งอรุณ ครานี้ แสนมืดมิด                        ดับสนิท หลับใหล ไม่พาตื่น
                  ความเหนื่อยล้า เลือนหาย ใจพร้อมยืน             ดอกไม้ตื่น พร้อมดวงใจ ไปด้วยกัน
                          พระพิรุณ โปรยปราย ใส่กอหญ้า           มอบชีวา ให้โลก อย่างสร้างสรรค์
                  อีกทั้งแสง ส่องฟ้า จากตะวัน                      มอบให้ต้น ดอกพุดนั้น ไม่มีคลาย
                  เวลาสาม เดือนแล้วนะ เจ้ามาลี                   ดวงฤดี เปรมปรีดิ์ แสนหนักหนา
                 ยิ้มแก้มปริ ทุกวัน ทุกเวลา                         ดวงมาลา ยิ้มชื่น แสนสุขใจ


   
                                        

                           มาวันนี้ จากลา ด้วยบทกลอน            มองอัมพร วันนี้ ช่างสดใส
                    ก่อนจะต้อง ลาจาก ห่างกันไป                  มีความนัย จากใจ อยากจะบอก
                    จากวันแรก ถึงวันนี้ น่าเอ็นดู                    คอยอุ้มชู ประคอง มิช้ำชอก
                    หลงรักเจ้า เสียแล้ว มิลวงหลอก                มิกลับกลอก ดอกหนา ดอกพุดเอย
                                   
                                                            ที่มา : นางสาวเสาวลักษณ์   นามเสาร์